Rock Werchter 2025
- Loek Willems
- Jul 16
- 8 min read
Mijn 20e bezoek aan Rock Werchter is een mini jubileum, en tevens de 50e editie van het festival. Iedereen had gehoopt op echte knallers bij deze jubileumeditie, maar de headliners waren vooraf niet de namen waarop we in al onze ijdele hoop hadden gewacht. De tijd staat echter niet stil, en de mainstage kan onmogelijk alleen gevuld worden met oud materiaal of sentiment. Dit biedt daarentegen volop kansen voor concerten in de Barn. Desondanks belooft het een prima feest te worden, met een diverse line-up verspreid over vier dagen vol energie, gezelligheid, veelal zon en muzikaal vakmanschap
Donderdag 3 juli
De eerste dag begint stevig en zet meteen de toon voor het festival. Amyl and the Sniffers: Deze Australische punkrockers knallen voor ons het festival open met hun rauwe energie. De ietwat potsierlijk opgemaakte zangeres Amy Taylor met attitude en de strakke riffs maken het een perfecte start in het zonnetje. Vervolgens mag de Nederlandse band Hiqpy als last-minute vervanger hun Werchter debuut maken, en daarmee een razendsnelle doorbraak voor de band in een succesvol jaar. Van Noorderslag, Paaspop, Bevrijdingsdag tot aan Pinkpop, de band heeft alles al gehad, en dus ook hier. Hun strakke en puntige rock verdient ook deze status.
Als mainstage act volgt De La Soul: Een hiphopset vol klassiekers al is de glorietijd al weer vervlogen. Hun interactie met het publiek en inzet maken het een feel good moment bij hits als "Me, Myself and I" als ook "Ring, Ring".
De eerste echte must see volgt hierna. Fontaines D.C.: de Ierse postpunkers leveren een puike show en is wat mij betreft langzaam aan kandidaat voor een headliner status de komende jaren. Nummers van hun nieuwe album halen herinneringen aan The Smiths/The Cure op en wisselen af met rauwere vroegere nummers als “Boys in the Better Land”. Een heel prettig vooruitzicht om ze later deze zomer op Lowlands opnieuw te mogen gaan zien.
Het hoort er een beetje bij, maar de rode kruizen dienen zich aan bij de Barn, geen doorkomen meer aan. Op nog geen meter van de toegangspoortjes bekijk ik net achter de tent London Grammar. De prachtige stem van Hannah Reid komt ook achterin nog door. De dromerige indiepop / post triphop past prima zo vlak voor de zonsondergang. Ook hiervoor geldt, gelukkig is er nog een herkansing op Lowlands.
Van de serene rust van London Grammar naar het onheilspellende Helling: Een minder bekende naam onder het grote publiek, maar hun experimentele middeleeuwse sound met authentieke instrumenten intrigeert. Het is een soort bezwerende cult en daarmee even een bizar contrast tussen de andere acts.
Iggy Pop: de godfather van punk bewijst op zijn leeftijd nog steeds een rocklegende te zijn. De man met kreupele heup en misgroeide rug kronkelt op zijn 78-jarige leeftijd nog steeds energiek over het podium. Het is zowaar een van zijn beste sets in jaren, bijgestaan door een strakke band met blazers. Een overvolle Barn en ver daarbuiten gaan mee in zijn enthousiasme. Klassiekers als "The Passenger", “Lust for Life” en "I Want to be Your Dog" blijven onvervalste crowd pleasers. Zal hij er zelfs op zijn 80e nog eens staan? Het lijkt niet onmogelijk.
De eerste headliner voor Rock Werchter is Linkin Park. Daarmee tevens de afsluiter van de dag. Wetende dat voorgaande keer in 2017 een van de allerlaatste optredens met wijlen zanger Chester Bennington was is het tevens ook een beetje beladen. Ja er is een sterke zangeres als alternatief en goed nieuw materiaal, maar het zijn grote schoenen om te vullen. Qua zang uitstekend en een soms gruntende zangeres is zeker knap, maar een frontvrouw helaas, te weinig charisma. Het zijn de momenten dat bandleider en rapper Mike Shinoda naar voren stapt die soms weer de nostalgische momenten terugbrengen. Ja, hits als "Numb" en vooral het kippenvelmoment bij “In the End” mogen er zijn, andere oude nummers zoals "One Step Closer" halen het bij lange na niet. Dan zijn de nieuwe nummers daarentegen wel comfortabeler voor zangeres Emily Armstrong. Mixed feelings na het optreden.
Vrijdag 3 juli
Vrijdag was een dag met variatie, zowel opkomend talent als gevestigde namen. Op de Mainstage staat Wet Leg. De Britse indierockers laten met catchy en soms wat rauwere rock zien dat hun plek in de festivalwereld wel blijvend zal zijn.
Onlangs meerdere acts gemist op Pinkpop, door keuzestress, maar het fijne van deze Werchter is dat daarmee een aantal herkansingen komt. Zoals ook nu een eerste kennismaking met Bad Nerves op de Slope. Deze punkband geeft een explosieve set. Hun korte, snelle nummers houden het tempo erin.
De volgende herkansing van Pinkpop is Weezer, nu woon ik wel een volledige set bij. Rivers Cuomo en co leverden een degelijk show vol 90s- en 00s songs uit hun oeuvre. “Buddy Holly”, "Hashpipe" en “Island in the Sun” onder een heerlijke zomerse zonnetje voelt prima aan.
Ook een hernieuwde kennismaking binnen twee weken is er voor Warhaus. Dat is een prettige encore. Een even zo gedreven show met frontman Maarten Devoldere, ditmaal voor het Vlaamse thuispubliek. Als verrassing is er ook nog een gastoptreden van Sylvie Kreusch, een onverwachte reunië met haar ex-vriend zorgt voor vol vuur in de broeierige Barn.
Een van de meest succesvolle rockbands uit de jaren 80 maakt een comeback op de Werchter Mainstage: Simple Minds. Met alleen nog zanger Jim Kerr en gitarist Charlie Burchill in de gelederen, aangevuld met een handvol dames in de band, brengt de band hoofdzakelijk een greatest hits-set. En na de eerste tonen van "Waterfront" begint een feest der herkenning met nummers als "Let there be Love", "Promised You a Miracle" “Don’t You (Forget About Me)” en "Alive and Kicking" uiteraard makkelijk voor de meezing momenten. Het zijn voor mij de meer onbekende tijdloze nummers als "Theme from Great Cities" en het magistrale "Someone, Somewhere in Summertime" die er uit springen.
De inmiddels ook al oude rotten van Underworld treden daarna aan in de Barn. Hun elektronische beats maken er in die setting een waar club gevoel van. Het hypnotiserende "Cowgirl" en opzwepende "Push Upstairs" knallen er in. Daarna blijft het een electronisch feestje to aan ultieme finale “Born Slippy”.
Het is voor vandaag eigenlijk wel een prima dag zo, immers nog twee dagen meer te gaan. Met een biertje hangende aan de picknick tafel bekijken we nog zo'n twintig minuten Green Day. Het is een beetje een headliner tegen wil en dank bij gebrek aan beter, met dezelfde trucjes van weleer. De rest luisteren we al terugwandelend naar camping De Klokkenberg op de achtergrond nog een beetje mee.
Zaterdag 5 juli
Het is alweer de derde dag. Eentje met voor het festival enkele uitdagingen. Enkele weken geleden viel co-headliner Kings of Leon al weg en is Yungblud recent opgeroepen als vervanger. Vandaag valt ook nog andere co-headliner Sam Fender uit. De programmering is er uiteindelijk alleen maar beter op geworden door het schuiven.
Terug naar het programm. Een van mijn favoriete Belgische bands van afgelopen jaren is Amenra. In Nederland wellicht niet zo bekend, maar hier bewijst een afgeladen volle Barn dat in het thuisland de band op waarde wordt geschat. De Belgische postmetalband brengt een intense, donkere set, die door hun zware sound in een schaars verlichte setting aanvoelt als een soort van zwart-wit film.
Tijd voor buitenlucht, zon en luchtigheid. Die is er aanvullend bij de Slope waar de Indiase band Peter Cat Recording Co. een psychedelische, ritmische set neer zet, beetje mix van jazz, rock en indie.
Na de luchtigheid terug naar melancholische klanken. Beth Gibbons: de Portishead-zangeres brengt deels haar solowerk in de Barn. Dat begint aanvankelijk traag en minimalistisch, maar schakelt na 25 minuten over in meer experimentele PJ Harvey-achtige nummers. Haar fragiele stem en apathische performance komen uiteindelijk volledig tot zijn recht in een finale met twee wondermooie Portishead songs, het indringende "Roads" en de kippenvel bezorgende classic "Glory Box".
Alhoewel iets recenter, is het opnieuw nostalgie dat de klok slaat met achtereenvolgens in de Barn: Elbow. De Britse band met charismatische zanger Guy Garvey als frontman brengt hun kenmerkende warme sound. Zweverige nummers als "Mirrorball" en "Lippy Kids" worden met ingehouden stem aangehoord. Bij de finale met nummers als "Ground for Divorce" en “One Day Like This” gaat de rem er af bij het publiek en wordt massaal meegezongen.
Het uitvallen van Sam Fender zorgt er voor dat Nothing But Thieves een meer dan dankbare last minute verrassing is als co-headliner. Iets dat de band pas de avond ervoor als vraag voorgeschoteld krijgt en de volgende dag uit Engeland overgekomen ontspannen invult. Hun energieke rockset is een perfect finale van de dag. Conor Mason’s vocals en de strakke band maken indruk. "Welcome to the DCC" trapt de set vurig af, om na een paar nummers even terug te schakelen naar ballads "If I get high" en "Sorry". Dan gaat de rem er weer af, om te eindigen met hits "Impossible", "Amsterdam" en "Overcome". De avond kan vervolgens worden afgemaakt door hyperactieve entertainer Yungblud.
Zondag 6 juli
De slotdag valt deels in het water door een aaneengesloten regenbui vanaf 10.oou 's ochtends, maar die gelukkig rond 16.00u voor een paar uurtjes ophoudt. Daardoor is de gang naar het hoofdterrein vertraagd. Net op tijd arriveren we nog voor een plekje voorin bij de Kortrijkse electro-rockers Goose in de Barn. De dansbare beats vanaf "Can't Stop me Now" afgewisseld met rauw gitaarwerk zoals in het intense "Words" zorgen voor een opzwepende show.
We blijven nog even langer in de Barn en ontwijken een nieuw buitje. Daar zouden we toch al naar toe gaan voor Soulwax die een meesterlijke set vol elektronische grooves met drie drummers die parallel voor een strakke sound zorgen. De broers Dewaele tonen waarom ze Belgische legendes zijn.
Opnieuw blijven we bij de Barn hangen, nu voor de Australische electronicaband Rufus Du Sol. De band houdt een beetje het midden tussen het Franse Air en Noorse Royksopp, met hun dromerige klanken.
Ook vandaag is het een weerzien met een act die ook op Pinkpop stond, en idem dito vandaag nog eens headlined, maar dan op Werchter. We belanden tussen de gillende pubers, maar weten dat het een waardig rockoptreden zal worden bij Olivia Rodrigo. De popster imponeert ook hier met een krachtige liveshow. Haar mix van authentieke, pittige rock met goed gecomponeerde popsongs en ballads laat in tachtig minuten zien dat een opkomende ster van 22 jaar een rockfestival uitstekend aankan. Al zullen de verwachtingen van oude rockfans bij een vijftigste editie van Rock Werchter ergens anders hebben gelegen.
Die nostalgie van 50 jaar Werchter is gelukkig wel ingecalculeerd bij de afsluitende after-party van 2ManyDJs. In de inmiddels dalende regen wordt het een episch feest. Gekleed in onze poncho's dansen we de nacht in met mashups van Werchter highlights als David Bowie, The Cure, Talking Heads, Metallica, Rage Against The Machine, The Prodigy, Kraftwerk, Blur, New Order en nog te veel om op te noemen. Zo eindigt deze editie kort tegen een uur 's nachts en zit de vier dagen marathon er weer op.
Comments