Lowlands 2025
- Loek Willems
- Aug 20
- 7 min read
Het is tijd voor de 30e editie van Lowlands, mijn 16e bezoek. Op donderdag slaan we ons kamp op bij EuroParcs Zuiderzee, in onze groep nog altijd liefkozend 'de Riviera' genoemd. Dit jaar verwelkomen we enkele debutanten op deze locatie en een paar herintreders. Onze groep bestaat uit twaalf 40- en 50-plussers met samen meer dan 250 jaar festivalervaring, die tegenwoordig de rust tussendoor verkiezen boven non-stop feestgedruis.
Dag 1, 15 augustus
Na een gezellige reünie op donderdagavond en een lichte kater is het vandaag tijd om het festival te bezoeken. Met 27+ graden is het warm maar goed te doen. De eerste positieve ervaring is de shuttlebus vanaf EuroParcs Zuiderzee, die rechtstreeks bij de dichtstbijzijnde ingang stopt. Dankzij een soepele bandjescontrole en onopvallende beveiliging staan we in no-time midden op het sfeervol ingerichte festivalterrein. Ruim op tijd arriveren we voor ons eerste optreden in de India. De Nederlandse band Wodan Boys, een hobbyproject van twee Son Mieux-leden, knalt er meteen stevig in. Hun aanstekelijke gitaarrock met een vleugje garagerockinvloeden slaat goed aan en houdt het publiek tot het einde geboeid.
De ligging van de India maakt het makkelijk om snel twee andere podia te bezoeken. We luisteren kort naar de afro-rock van Boko Yout in de X-Ray, de kleinste stage van het festival met dit jaar opvallend veel rockoptredens. Mogelijk omdat de twee grootste tenten vooral gevuld zijn met dancemuziek.
Een van die tenten is de Bravo, waar overdag ook ruimte is voor livebands, zoals nu Kingfishr. Deze Ierse indie-folkband speelt verdienstelijk en oogst muzikaal enige waardering, maar komt verder flets over zonder noemenswaardige interactie met het publiek. Een soort Temu-versie van Mumford & Sons.
Aan variatie geen gebrek in de Lima, die doorgaans een veelzijdige mix van wereldmuziek biedt met een feelgood-vibe. Vandaag is dat Luvcat, met hun zachte glampop. Prima om aan de rand van de Lima in het middagzonnetje met een biertje van te genieten. Ondertussen sluit de rest van ons gezelschap aan, wat zorgt voor een sfeervolle namiddag.
Van glampop naar glamrock in de India. Spencer Sutherland, een Amerikaanse rockster en acteur, kruipt tijdens zijn performance in de huid van zijn helden Elvis Presley en Freddie Mercury. Vooral van die laatste heeft hij de moves en maniertjes duidelijk afgekeken. Het is allemaal wat slick, maar zeker vermakelijk.
Dan verplaatsen we ons naar het grootste podium, de Alpha, dat dit jaar aanzienlijk minder vaak bezocht wordt. Vandaag staat London Grammar geprogrammeerd. De band, bekend om prachtige vocals en dromerige nummers die soms aan Massive Attack doen denken, opent sterk met ‘Hey Now’. Na een half uur lijkt het optreden echter aan kracht in te boeten. Het beste wordt voor het einde bewaard, met enkele licht bombastische nummers die mooi zijn, maar niet echt meeslepend.
Omdat we toch al aan de verste kant van het terrein zijn en de zomeravond aangenaam is, blijven we even hangen in het gras op het talud naast de Alpha. Vlak voor het optreden van Queens of the Stone Age lopen we rechts het voorste vak in, verrassend genoeg met opvallend gemak. Voor een rockact die normaal een Ziggo Dome vult, is het relatief rustig. Josh Homme en zijn band leveren een strakke show met klassiekers als ‘No One Knows’, ‘Paper Machete’, ‘Little Sister’, ‘I Sat by the Ocean’ en afsluiter ‘A Song for the Dead’. Queens of the Stone Age brengt een brok energie, maar is duidelijk niet dé headliner van de avond voor iedereen. Terwijl we wegwandelen van de Alpha, komt een enorme stoet nachtvlinders ons tegemoet, op weg naar de dj-sets van Job Jobse en KI/KI. Dat laten we voor wat het is.
Er is nog volop live-aanbod in andere tenten, en we strijken eerst neer in de Lima. Sonido Gallo Negro brengt wereldmuziek met een licht psychedelische inslag, ofwel ‘space mambo’, en laat de tent bruisen van enthousiasme. Het zorgt voor veel gezelligheid en alternatieve dansjes, met een soort salsaversie van Kraftwerk’s ‘The Model’ als vermeldenswaardig hoogtepunt.
De Rotterdamse band Tramhaus sluit het live-gedeelte af in de Heineken. Hun energieke postpunk trekt het overgebleven rockminnende publiek aan. Het is een sterk optreden, ondanks een korte onderbreking door technische problemen. De band pakt de draad na wat geduld van het publiek weer goed op. Hoewel er vannacht nog genoeg afterparty-muziek is, houd ik het voor gezien. Een mooie eerste dag!
Dag 2, 16 augustus
De temperatuur is gedaald, waardoor we 's ochtends niet langer onze tent uit branden. Minder zomers, maar nog steeds aangenaam met half bewolkt weer begint de zaterdag. We vertrekken met de vroegste shuttle naar het festivalterrein om op tijd bij de Heineken te zijn voor het optreden van de Belgische Sylvie Kreusch. Haar muziek, een mooie mix van indierock en pop, doet denken aan een kruising tussen haar oude band Warhaus en een extravagantere Eefje de Visser.
Vanuit de Heineken is het een steenworp naar de Lima, waar Raul Monsalve y Los Forajidos een fusie van afrobeat en latin jazz brengt. Perfect voor het net doorgebroken middagzonnetje.
Terug naar de Heineken, waar het Nederlandse electro-duo Weval een volle tent treft. Hun organische elektronische muziek, die klinkt als een zorgvuldig gecomponeerde soundtrack, wordt visueel fraai ondersteund. Waar ze in het verleden soms instrumenten of zelfs een volledig orkest toevoegden voor extra dimensie, staat deze set ook zonder extra bandleden ijzersterk overeind.
Voor wat experimentelere klanken gaan we naar de India, waar de Engelse band Squid een afwisselende mix van postrock, artrock en experimentele electronica brengt. Het heeft hier en daar invloeden van Radiohead en Alt-J. Benieuwd hoe deze band zich in de toekomst ontwikkelt.
Na een speciaal biertje bij de Oedipus-bar vervolgen we onze muzikale reis naar de Bravo. Verrassend genoeg, want de geplande act heeft lastminute afgezegd. Gelukkig is op het nippertje een van Nederlands beste livebands ingevlogen: My Baby. Een aangename verrassing, want deze band had sowieso niet misstaan in de programmering. Met hun uitstekende livereputatie en aanstekelijke, dansbare bluesrock met een unieke sound zorgen ze een vol uur voor pure energie.
De volgende band waar we een kort bezoek aan brengen is The Murder Capital. De Ierse postpunkers spelen in de India hun intense rock.
Er zijn van die artiesten die je eens gezien moet hebben en lastig te duiden zijn. Een daarvan is FKA Twigs, een Britse zangeres en producer. De sound houdt het midden tussen R&B en triphop. Visueel is het een enorm spektakel met een grote groep dansers en theatrale performance, wat vervolgens ook weer afgewisseld wordt met gevoelige trage nummers. Het is voor vandaag een mooie balans-dag om tijdig terug te keren naar de eigen tent.
Dag 3, 17 augustus
Alweer de derde en laatste dag. Verrassend fris vervolgen we het avontuur. We starten met een optreden van Black Country, New Road in de Heineken. Deze band, met drie zangeressen die regelmatig van instrument wisselen, brengt indierock met een folky inslag. Hun nummers zijn soms zo gevoelig dat de tent muisstil blijft, om vervolgens bombastische folkpop te brengen met invloeden uit progressieve rock. De experimentele kant van Kate Bush is voelbaar, en de piano roept soms de barokrock van Genesis’ ‘Firth of Fifth’ op.
De derde en laatste dag begint in de Lima met de Javaanse band Lair. Dit bonte gezelschap brengt psychedelische oosterse funk in de sfeer van Khruangbin, Altın Gün en Nusantara Beat, perfect passend bij dit podium. De band is duidelijk dankbaar voor hun Europese podium en gooit alle energie en enthousiasme in de strijd.
De kleinere podia zijn dit weekend ideale plekken om nieuwe acts te ontdekken. In de X-Ray speelt de Canadese zanger EKKSTACY, wiens postrock-sound doet denken aan de new wave van de jaren 80.
We schuiven door naar de India, waar de Australische band The Chats ons trakteert op energieke postpunk en garagerock, die makkelijk wegsluit.
Fontaines D.C., die vorig jaar definitief doorbrak met een toegankelijk, experimenteel rockalbum en daarmee het postpunkpad verliet, is uitgegroeid tot een potentiële headliner. Dat blijkt ook uit hun status als laatste live-act in de Alpha. Verrassend genoeg is het nog mogelijk om lastminute in het voorste vak te komen, maar we sluiten ons aan bij de rest achterin de Alpha. Na hun optreden op Rock Werchter dit jaar ben ik blij ze opnieuw te zien, zeker nu de nieuwe nummers zijn blijven hangen. Hun sound combineert het beste van The Cure en The Smiths met de poppy en soms rauwe kant van Kaiser Chiefs. Nummers als ‘Jackie Down the Line’ en ‘Boys in the Better Land’ zitten vroeg in de set, terwijl de finale met ‘In the Modern World’, ‘I Love You’ en het bombastische ‘Starburster’ het optreden afmaakt.
In de X-Ray is er aan het einde van de avond nog een mooie ontdekking: de dames van ALT BLK ERA knallen met een energieke mix van alternatieve rock, drum-’n-bass en hiphop.
Terwijl we afscheid nemen van de live-muziek, begint het nachtprogramma in de Bravo met TWIIN. Hoewel het beste er wel af is, pieken we nog even om de verjaardag van Jasper te vieren, waarna de groep langzaam uitdunt. Een mooi moment om relaxed een cocktail te drinken bij de Hacienda, waar de muziek verrassend gevarieerd is. Tussen de dansnummers klinken zelfs Top 2000-klassiekers als ‘The Boys of Summer’ en ‘Rhiannon’.
Het vat is nog niet leeg, en met z’n drieën gaan we naar de India, waar Sub Focus aangename drum-’n-bass draait. Na drie kwartier gaat voor mij de stekker eruit, en laat ik twee festivalrotten achter. Lowlands 2025 zal muzikaal niet per se legendarisch worden herinnerd, maar wel als een van de gezelligste edities.
Comments