Pinkpop 2025
- Loek Willems
- Jul 14
- 8 min read
Het zal ergens rond de 17e of 18e keer zijn om naar Landgraaf af te reizen. Traditioneel met een verblijf op boerderijcamping De Limburgerhof, een kilometer of vier van het Pinkpop terrein. Op de vooravond is de sfeer zoals vanouds vertrouwd en gemoedelijk. We zien bekenden terug en halen herinneringen op onder het genot van een drankje en geïmproviseerde barbecue en meegebrachte lekkernijen. Deze reünie vormt een ontspannen start van een zomers weekend.
Vrijdag 19 juni
De eerste dag van Pinkpop begint warm en zonnig. In het Brand Bierlokaal proeven we het speciale Pinkpop Brand Weizener biertje, en worden we gelijk geïnterviewd voor De Limburger als smaakpanel.
De sfeer is relaxed, met festivalgangers die genieten van het weer en de muziek van het hoofdpodium door Ronnie Flex. Die laten we links liggen, en we zien als eerste act Warhaus op tijd de Tent Stage betreden. De Vlaamse band, voortgekomen uit Balthazar, brengt een set die doet denken aan dEUS, met een mix van ingetogen liedjes en bombastische rocksongs. Hun cover van "Laat Me" is een hoogtepunt, mooi uitgevoerd met een eigen draai en een enthousiast meegezongen Ramses Shaffy ode. De band, met frontman Maarten Devoldere, toont waarom ze momenteel tot de betere acts behoren. Een grandioze opening.
Op het vierde buitenpodium speelt Hiqpy, een Nederlandse band die dit jaar veel podia aandoet. Met een strakke set en een energieke leadzangeres / gitariste Abir Haman, laten ze ons zien waarom ze zo’n terechte opmars maken in festivalland.
Hierna bezoeken we Alestorm op de Mainstage, waar ze hun Schotse folklore metal brengen met een flinke dosis humor. Deze ‘meme-act’ is vermakelijk met hun piraten-entourage en een grappige cover van Hangover. De energie is aanstekelijk, al is het vooral luchtig vermaak.
De indeling van het terrein is ideaal met hoofdpodium en North stage tegenover elkaar. Met een kleine draai en een paar stappen zien we Mika als een geboren entertainer. "Relax, take it easy" is het credo. Hij speelt al zijn grote hits, zoals "Grace Kelly" en "Love Today", en krijgt het publiek moeiteloos mee. De sfeer is uitgelaten, met veel zingende festivalgangers om ons heen.
Even later draaien we ons weer om en zien we Inhaler, met de zoon van Bono als frontman, op de Mainstage een degelijke rockset spelen. Het is geen memorabele show, maar hun optreden is een prima tussendoortje in onze dag.
Op de North Stage brengt Weezer vervolgens hun kenmerkende vrolijke surfrock. Een nummer als "Hash Pipe" klinkt nog altijd fris. We genieten kort van de relaxte, nostalgische vibes want we zijn op doortocht naar de Tent Stage. Voor eerst ontdekt op Pinkpop en vorig jaar een van de hoogtepunten op Lowlands: Confidence Man, een hilarische en energieke dance-act. Met een Pet Shop Boys-achtige vibe, verkleedpartijen en zangeres Janet Planet met haar dansmoves, aangevuld door zanger Sugar Bones, voelt het als een moderne variant van een Toy Boy-act. Juist de zelfspot in combinatie met de aanstekelijke beats zetten de tent in beweging. Hun hit "Boyfriend (Repeat)" maakt de show, die vol pit en humor zit, compleet.
Het is even snel verplaatsen, omdat ook de volgende act de moeite is. Oscar and the Wolf maakt indruk op de Mainstage. Als elektronische dance-act met elementen van droompop vullen ze het hoofdpodium overtuigend, mede gesteund door sterke nummers als "Angel Face", "Princess" en "Strange Entity". Zanger Max Colombie straalt charisma uit, omringd door dansers die de show visueel versterken. Tegen de achtergrond van de ondergaande zon levert dit een sfeervol beeld op. Had met een lichtshow zelfs niet misstaan als afsluitende act van vanavond.
Voor het een na laatste optreden van de dag verhuizen we naar Kid Kapichi in de Tent Stage. Deze rockband, met frontman Jack Wilson, brengt een toegankelijke set met een mix van punk en garage-invloeden, aangevuld met een goede puntige muzikale set. Een grappige Trump-Poetin-cartoon op de achtergrond voegt een speelse noot toe aan hun show.
Justin Timberlake sluit de dag af als headliner op de Mainstage. Vanaf het eerste moment is het een grote hitshow met nummers als opener "Mirrors", "Cry Me a River", "SexyBack" en "Can't Stop the Feeling". Het is ook wel redelijk makkelijk scoren met de gelikte nummers die veelal tophits zijn geweest. Het voelt alleen wel een beetje passé, goed om zo'n topper nog eens aan het werk te zien. Al voelt het soms wat gemakzuchtig door voorgeprogrammeerde karaoke-achtige singalongs en gestagede dans. Het is een ok afsluiting van de eerste festivaldag.
Zaterdag 20 juni
Het wordt een bloedhete dag, met plus dertig graden. Het wordt een bloedhete dag met plus dertig graden. De warmte maakt het uitdagend met weinig schaduwplekken. Desondanks vertrekken we al vroeg naar het terrein om zoveel mogelijk mee te maken.
De programmaopening is voor Battlesnake op de vierde stage. Deze Australische rockband, met hun psychedelische rock en opvallende Romeinse outfits, trekt direct de aandacht. Hun energieke show zet een goede toon voor de dag.
Op de North Stage staat Amyl and the Sniffers met een rauwe sound die doet denken aan Blondie in een punkrockjasje. Frontvrouw Amy Taylor brengt een explosieve performance die ons meteen meesleept. Ze transformeert van een overdosis opgemaakte travestiet met krullen tot sexy frontvrouw zodra ze zich met water overgiet en met een strak kapsel over het podium rent.
Cypress Hill, legendarische rappers uit de 90s, start met technische problemen, wat de sfeer even drukt. We schuilen in de schaduw van een dranktent terwijl hun ouderwetse hiphop klinkt. Hits als "Insane in the Brain" en "Rock Superstar" krijgen ons uiteindelijk in het tweede deel van de set mee. Ondanks de stroeve start blijft hun legacy overeind met als dappere poging bij de hitte een cover van "Jump Around".
In de Tent Stage zien we Nick Mulvey, een singer-songwriter die een rustige set speelt. Het is een perfecte plek om even te ontsnappen aan de felle zon. Bij de kabbelende vriendelijke muziek, tanken we automatisch ook weer energie bij.
We vinden een vervolgens een plek onder de zeldzame schaduwdoeken bij een picknicktafel met uitzicht op de Mainstage en North Stage. Hier kijken we naar Tom Odell, die een emotionele set neerzet. "Another Love" wordt luidkeels meegezongen door het publiek om ons heen. Met een cola en water in de hand kijken we naar Mark Ambor op een veilige, schaduwrijke plek. Zijn poprock is muzikaal wat lauw, met het gezapige "Belong Together" als een van de weinige hoogtepunten. Maar standje 'rustig aan' is op dit moment van de dag zo gek nog niet.
Joost betreedt de North stage in de hitte en levert een energieke show af. Hoewel zijn hype wat lijkt af te nemen, krijgen hits als "Luchtballon", "Ome Robert" en natuurlijk "Europapa" het publiek in beweging. Zijn nieuwe werk voelt wat matig in vergelijking. Al met al is de accu inmiddels opgeladen en de hitte de piek voorbij. We kunnen weer van de spaarstand af. Dat lijkt goed te komen met een legendarische act op de Mainstage. Helaas stelt Faithless teleur door een vrachtwagen die te laat arriveert, waardoor de set met meer dan vijftig minuten vertraging begint. De ingekorte show bevat flarden van "Salva Mea", "Insomnia" en "God Is a DJ". Maxi Jazz als frontman wordt node gemist. Zonder zijn charisma is het toch een vlakke dj set met schaduwband om nog wat power te brengen. Door tijdsgebrek mag "We Come 1" als finale niet eens meer gespeeld worden van de organisatie. De teloorgang van wat eens een van de meest waanzinnige shows uit de jaren '90 was is een feit.
Daarentegen is The Last Dinner Party een prettige verrassing van de dag op de North Stage. Meer dan terecht dat deze band hun set niet heeft hoeven in te korten. Met een pittige sound die doet denken aan The Bangles, levert de band een sterke performance. Goede zang, een zorgvuldige opgebouwde show en met ook nog een leuke cover van "Call Me". Een uitstekend voorprogramma voor het laatste optreden van de dag.
Olivia Rodrigo sluit de dag af als headliner op de Mainstage, ondanks de nodige kritiek vooraf. De 22-jarige ster verrast ons met een stevige rockshow, ver verwijderd van haar popzangeres-imago. Ze zingt origineel, speelt gitaar en piano, en wordt ondersteund door een krachtige all-women band. Hits als "Drivers License" en vooral "Vampire" geven bijna kippenvel. Met haar charisma en indrukwekkende optreden bewijst ze een terechte afsluiter te zijn. en daarmee ook een goede keuze voor Rock Werchter over twee weken.
Zondag 21 juni
Opnieuw is het warm, maar we houden vast aan onze strategie en gaan vroeg naar het terrein. Ondanks de hitte zijn we vastberaden om alles uit deze laatste festivaldag te halen. We starten vol enthousiasme, klaar voor een afsluiting vol hoogtepunten. Imminence opent op de vierde stage. Deze Zweedse metalcoreband met gotische invloeden klinkt bombastisch, met een viool die hun sound extra diepte geeft. De theatrale staging, in monnikenstijl, maakt hun optreden visueel indrukwekkend. Half uurtje bombast is wel ok.
We vinden verrassend snel een schaduwplek om naar The Boxer Rebellion te kijken op de North Stage. Hun melodieuze, sferische rock is prima luistermuziek voor een warme dag. Het hitje "Diamonds" zorgt voor een meezingmoment dat ons even in beweging brengt.
Kwestie van omdraaien vanaf de picknicktafel en daar speelt Krezip op de Mainstage. In de spaarstand is hun herkenbare muziek precies goed. Hun hits, aangevuld met een duet met Danny Vera, zorgen voor een ontspannen uur. We kletsen bij en luisteren naar vertrouwde klanken zonder al te veel inspanning.
Vanonder het schaduwdoek draaien we nog eens om en gaan staan voor de Kaiser Chiefs op de North Stage. Hun herkenbare nummers zoals "I Predict a Riot", "Oh My God", "Everyday I Love You Less and Less" en "Angry Mob" brengen een golf van nostalgie. Het is een uur lang meezingen met nummers die nog steeds lekker klinken. Er zit weer wat energie in, ondanks de hitte. Dat wordt al gauw teniet gedaan door Girl in Red op de Mainstage. Het laat zien dat TikTok-hypes en inclusiviteit niet altijd een hoofdact waardig zijn. Haar optreden voelt gezapig en voegt nul toe aan Pinkpop. Na het nodige water en cola, is het tijd voor weer een biertje en meer activiteit.
Ook lowlights hebben waarde, want dat maakt het betere werk een stuk interessanter. In de Tent Stage ontdekken we The Warning, een stevige vrouwenband met lekkere gitaarrock. Het is een prima kennismaking die aangenaam verrast.
Meteen erna Biffy Clyro speelt op de North Stage als vertrouwde Schotse rockband. Hun spierballenrock, afgewisseld met een paar powerballads, is solide, maar we lopen toch weer terug naar de Tent Stage voor de volgende act.
Bazart, de Vlaamse invalact, blijkt een van de leukere verrassingen van het festival. Ze staan tot hun eigen verbazing in de Tent Stage nadat ze 's ochtends een last minute uitnodiging ontvangen om een gat te vullen. Ze krijgen het publiek uitzinnig mee. Nummers als "Onder Ons", "Maanlicht" en vooral "Goud" worden luidkeels meegezongen. De sfeer is aanstekelijk en maakt deze show memorabel. Een van de langste applausregens valt hen ten deel.
Dan wordt het tijd voor nog wat rauwer werk voordat de mainstage linkt. Op de vierde stage brengt Bob Vylan een ultralinkse protestact met een mix van aanstekelijke raprock en agressieve, opruiende teksten. Het voelt soms wat ongemakkelijk, maar de energie boeit. Vervolgens knalt Korn op de North Stage en overstijgt alles met gemak. Klassiekers als Freak on a Leash en ander oud werk doen het nog altijd goed, en we genieten van hun rauwe energie.
Het zal niemand verbazen dat het publiek, vooral voor Muse komt, de grootste rockact van het weekend. Hun bombastische set bevat een verrassende uitvoering van de oude ballad "Unintended", maar het zijn publiekslievelingen als "Plug In Baby", "Supermassive Black Hole", "Uprising" en "Knights of Cydonia" die de eerste set domineren. De finale, met toegiften "Undisclosed Desires" en "Starlight", wordt afgesloten met spectaculair vuurwerk. Het is een indrukwekkende afsluiter die het festivalgevoel compleet maakt. We verlaten het terrein met een voldaan gevoel. Pinkpop 2025 was een beproeving vanwege de hitte, maar zelden zoveel gezien in drie dagen tijd. Een uitstekende editie met goed programma.
.
Comments