Duran Duran - Ziggo Dome - 11 juni 2025
- Loek Willems
- Jul 16
- 2 min read
Eindelijk was het zover: Duran Duran, een van de iconische bands uit mijn jeugd, stond na 17 jaar afwezigheid weer op Nederlandse bodem in de Ziggo Dome. Als fan van de jaren '80-muziek, met bands als Depeche Mode, Marillion en Iron Maiden hoog op mijn favorietenlijst, was er deze nog nooit van gekomen vreemd genoeg.
De verwachtingen waren hooggespannen. Duran Duran, met hun tijdloze hits en kenmerkende mix van new wave, pop, een vleugje glam en hier en daar zelfs symfonische rock invloeden, heeft een speciale plek in mijn hart. De Ziggo Dome maakte de boel extra bombastisch alsof we in de overweldigende live clip van The Reflex in de jaren '80 waren beland. De heren alleen ruim 40 jaar ouder. De show: een explosie van energie en nostalgie.
Na een spannende opkomst trapte Duran Duran af met een albumtrack van hun debuutalbum: Night Boat. Direct daarna volgden de opzwepende klassiekers The Wild Boys en Hungry Like the Wolf. Simon Le Bon, nog altijd charismatisch en met een stem die opmerkelijk goed geconserveerd is en de jaren lijkt te tarten, leidde de band met aanstekelijke energie. Samen met John Taylor op bas, Nick Rhodes op keyboards, Roger Taylor op drums en een altijd indrukwekkende liveband leverde Duran Duran een optreden dat zowel nostalgisch als fris aanvoelde. Hun sound, die nog steeds overeind staat en soms zelfs verrassend modern klinkt, kwam in de live-setting volledig tot zijn recht. Aan hits geen gebrek: nummers als A View to a Kill, Notorious, Ordinary World en zelfs de zelden live gespeelde The Reflex passeerden de revue.
Soms werden deze hits verweven in medleys, afgewisseld met odes aan andere klassiekers uit die tijd, zoals Super Freak van Rick James en Evil Woman van ELO. Voor mij sprongen vooral de songs van het eerste uur eruit, zoals Friends of Mine, Careless Memories en Planet Earth. De eerste twee albums, Duran Duran en Rio, waren destijds al geweldige, complete albums, nog voordat de band zijn grote doorbraak beleefde. Als setsluiter volgde de klassieker Girls on Film uitlopend in een finale met Psycho Killer van Talking heads.
De apotheose volgt met de toegiften, een duister verlicht Ziggo Dome verandert dan in een sprookjesachtig decor door veel lichtjes bij Save a Prayer, dat luidkeels werd meegezongen. Gevolgd door een krachtige afsluiter met het nummer Rio. Het was een viering van de jaren '80, een ode aan hun nalatenschap, maar ook een bewijs dat deze band nog muzikaal verfrist in deze tijd met nummers die de tand des tijds moeiteloos doorstaan hebben. Een vinkje op mijn lijstje van favoriete bands uit mijn jeugd.
Comments